Egeldonk (5)

Dit is AZHQ. Toen hij met z'n fiets aan de hand door de sneeuw aan kwam lopen, zag ik hem al. Ik stond op de zesde verdieping. We zien elkaar nog wel, riep ik hem toe. Ik ga nu naar de vijfde. Een uur later zagen we elkaar weer. Hij wilde zijn eigen piece fotograferen, maar toevallig stond ik net in de kamer waar hij zijn piece op de muur had gezet. Ik stond in de binnenstraat, hij op het besneeuwde maaiveld. Zijn accuutje was leeg, mijn kaartje was vol. Maar ik had een extra kaartje bij me.

Daarom heb ik deze foto genomen. En ik stond nog niet op de plek waar AZHQ net tevoren had gestaan of het begon te sneeuwen.

LET THE JINGLE BELLS ROCK!!

BURKAH in Egeldonk

BURKAH is een wit meisje hoorde ik onlangs. Dat intrigeert want ze identificeert zich met een burkah, met het dragen van een sluier. Graffiti schrijvers doen meestal nogal geheimzinnig over hun ware identiteit maar dit is eigenlijk dubbelop. Ook het feit dat het hier om een meisje gaat is opvallend. Er zijn weinig meiden die zich interesseren voor graffiti. Zie ook Egeldonk (1)

Egeldonk (4)

En zie, er daalde een engel neder in de gedaante van een lief spookje. Het spookje sprak niet maar zag dat het niet goed was in de Bijlmer. Het was bijna Kerstmis en Egeldonk lag nagenoeg in puin. Sneeuw verzachtte het leed. Dat was een hele troost.

Egeldonk (3)

Op de schutting van sloopflat Egeldonk. Aan de buitenkant. RAPS van MVP.

Ergens in de binnenstraat. Een fel, agressief, groen monster, rode bek. Het lijkt iets van RAPS maar zeker weet ik het niet. Ik hoor het wel als het niet zo is. SUGAR en AZHQ. Prachtige vogelbekman, door SUGAR denk ik. Fantastisch, het lijkt wel wat op een cartoon. ASF'09 staat er onder. Felle kleuren op een zo goed als witte achtergrond. In een kamer op de vijfde verdieping. Dit is vast iets van MICKEY.

ME is niet meer. R.I.P. van SUGAR.

Om RAPS schiet ik altijd in de lach. Hij maakt van die absurde figuren. Deze lijkt op een theepot. Wellicht verwijzingen naar cartoons die ik niet ken.
SUGAR MTA sluit deze blog af. Speelse geesten, dit keer. Al heb ik er lang op moeten wachten, een jaar of twee voordat het zover was. Ik wacht namelijk net zo lang met fotograferen tot alles uit de flat verwijderd is: ramen, kozijnen, deuren om over de rest maar te zwijgen; radiatoren, spiegels, bedrading. Zodoende kan ik in twee keer (drie uur) de hele flat doorwandelen. Op zoek naar restanten van menselijke aanwezigheid. Mensen zelf kom ik nauwelijks tegen.

Egeldonk (2)

Vanmorgen was ik weer in Egeldonk. Na een uur of drie krijg ik erg koude handen. Ik besluit alleen nog even de binnenstraat te bekijken. De boom is wit van het stof dat vrijkomt tijdens de sloop. Rijp laat nog even op zich wachten, ook al wordt het steeds kouder. Eindelijk winter.

Dit is een van de voormalige stortkokers. Nog heel wat verdiepingen te gaan. Ik sta op de zevende.

En wie klimmen daar over het hek van het andere deel van Egeldonk als ik eenmaal in de binnenstraat ben? Dat zijn AZHQ en RAPS.

Ze laten hun ontwerpschetsen zien.

Aan het eind van de middag staat het volgens RASP op de muur. We hebben het nog even over deze plek waar AZHQ de meeste pieces ooit heeft gezet. Want de flat staat al twee jaar leeg. We stellen vast dat het toch wel jammer is. Waar moeten ze nou straks hun pieces zetten?

Het Stadsdeel zou gewoon een flat moeten laten staan, eventueel beperkt tot drie etages. Om het beheersbaar te houden, want anders wordt het natuurlijk de hangplek voor zwervers, junks en andere onverlaten.

Egeldonk (1)

Vandaag, nee gisteren, ben ik in de flat Egeldonk geweest. Woensdag zag ik dat men met de sloop was begonnen. Dus moet ik er snel bij zijn. De grootste verrassing is BURKAH. Deze piece bevindt zich op maaiveld.

En deze op de bovenste verdieping. BURKAH heb ik al eens eerder gespot, in Venserpolder. Toen bestond hij alleen uit een naam, nu krijgt zijn naam vorm.

Er hangt vorst in de lucht. Wandelen door holle kamers, lange, lege galerijen en kale trappenhuizen. Prachtig weer om te fotograferen. Dan houdt mijn Fuji ermee op. Geen energie meer.

K-buurt in Krijt

Joanna Quispel heeft een jaar aan deze Bijlmer landschappen gewerkt. Soms deed ze een halve dag over het maken van een pasteltekening, soms een hele dag. Op de speelplaats tussen het metroduct en Kleiburg deed ze er wat langer over omdat er steeds kinderen bij haar kwamen staan en haar vroegen wat ze deed. Nou ja, wat ze wilde doen want kinderen zijn kinderen. CBK Zuidoost heeft haar deze opdracht gegeven in het kader van Beeldend Nieuws dat tot dusver vier keer is verschenen. Dit was trouwens de laatste keer.

Joanna Quispel heb ik leren kennen toen ik zelf lessen in modeltekenen volgde bij Bert Osinga, dat was halverwege de jaren negentig. Ik leerde ook andere bevriende schilders kennen: Toine Moerbeek, Paul Gorter, Wendelien Schönfeld. Ze vormden een groep apart: ze schilderden allen naar de werkelijkheid, dat hadden ze gemeen.

Osinga gaf les toen in het atelier van Schönfeld dat zich in de Sint Jacobsstraat bevond. Een zijstraat van de Nieuwendijk. De straat liep af maar haar atelier bevond zich op de hoogste etage van een oud huis. Het huis is inmiddels gesloopt. De straat is ingrijpend veranderd. De enige tastbare herinnering die ik eraan heb zijn mijn eigen modeltekeningen - tweeënhalf uur werken aan een tekening - maar daar staat het interieur niet op. Schönfeld heeft zelf ook tekeningen gemaakt van dit pand: prachtige potloodtekeningen tijdens de sloop van dit atelier.

Toen was het dus voorgoed voorbij. Het atelier zoals ik me dat herinner is vooral groot, het staat vol met tafels, er zijn trapjes, er is een bovenlicht (de ruiten zijn vuil), overal de geur van hout, olieverf, veel ezels, en stapels papier. Ik denk er met weemoed aan terug. Op de website van Wendolien Schönfeld kun je de tekeningen van de sloop van dit atelier bewonderen. Maar ik dwaal af, terug naar de pasteltekeningen van Quispel.
Trouwens, merkte een bezoekster tijdens de opening op, het wit is nooit helemaal wit. En dat klopt. Het lijkt wit tegen de achtergrond die vaak wat aan de donkere kant is. Mij deed het wel wat denken aan werk van de Haagse school en dan met name aan twee schilders, namelijk Johan Hendrik Weissenbruch en Paul Gabriël.

Dit schilderij is van Paul Gabriël en het lijkt wel wat op een van de pasteltekeningen die in CBK Zuidoost hangt. Onderwerp van die tekening is de boomkap in het Bijlmer Park. Ook hier word je blik gedwongen de lijn van het hek te volgen. De horizon is lager, dat wel. En het beeld als zodanig is horizontaal gespiegeld (zo heet in Photoshop terminologie).

K-buurt in Krijt doet als titel van de tentoonstelling het oog van Joanna Quispel tekort want het is vooral haar blik die deze tekeningen zo boeiend maakt. Ik werk in het buurtcentrum dat net naast de plek ligt die Quispel heeft getekend. De rode en witte borden tegen de gevel van de parkeergarage, een werk van kunstenaar Peter Stel, beheersen het beeld. Ik was helemaal niet zo gecharmeerd van die borden omdat ze de hellende banen van de parkeergarage aan het oog onttrekken. Wat zo wezenlijk is aan deze bouwstijl onttrekt Stel aan het oog. Dat ergert mij.

In de tekening van Quispel krijgen ze een heel andere betekenis. Het rood krijgt ritme, niet alleen in de borden van Peter Stel maar ook in de details van het ronde verkeersbord, het schrikhek, de rode lappen van een marktkraam.
Er lopen mensen, een vrouw in het wit poseert (daar lijkt het tenminste op), zelfs het busje van Janjte de Poelier lijkt te poseren. En dan de haaientanden die de opmaat vormen voor dit levendige tafereel.

Zo heb ik deze markt nog nooit bekeken.

Links

• CBK Zuidoost

• Wendolien Schönfeld

Herst in Zwolle

De laatste weken verdiep ik me in het werk van negentiende-eeuwse schilders als Alfred Stevens, John Singer Sargent en James Abott McNeill Whistler. De gevolgen blijven niet uit.
Ik was bij mijn moeder op bezoek. We hebben gewandeld in de regen. Toepasselijk, want dit is de dag waarop mijn vader is geboren, nu vierenzeventig jaar geleden.
In 1985 is hij overleden, zes dagen voor zijn verjaardag.

Daarna ben ik zelf nog even op pad geweest. Ik kwam op het kerkhof dat bekend staat onder Algemene Begraafplaats Meppelerstraatweg. Machtige bomen, basten nog druipend van de regen, noestig, onhandelbaar hout. Mijn vader ligt niet op dit kerkhof, maar op de begraafplaats iets verderop, richting Berkum.

Vanmiddag zijn het Floris Verster met zijn onovertroffen bloemstukken (geschilderd tussen 1887 en 1893) en Isabelle Werkhoven van wie ik in 2006 voor het eerst werk heb gezien in galerie The Livingroom, Amsterdam. Sindsdien volg ik haar werk. Beide schilders bepalen vanmiddag mijn blik (en mijn stemming).

Details en uitsnedes. Als ik er eenmaal aan toegeef, zie ik ze overal.

Schilderijen die ik nooit zal schilderen maar wel kan photoshoppen.

Aan de Wilhelminasingel. De Sassenpoort is nog net niet te zien.

En dan zie ik deze boom op het Van Nahuysplein, de fontein is door een witte tent aan het oog onttrokken vanwege werkzaamheden. De boom wordt door twee koorden in bedwang gehouden.

Het park dat ook wel bekend staat als Potgietersingel.

Wildgroei aan de waterkant, het water is net niet zichtbaar. Zo kom ik terug in Zwolle, de stad waar ik mijn beste vrienden heb leren kennen en waar ik achteraf gezien mijn mooiste jaren heb beleefd. Blijkbaar kan ik Zwolle nu pas transformeren tot de stad die het voor mij is geworden.

Info

• Floris Verster (1861 - 1927), door Christiaan Vogelaar n.a.v. tentoonstelling in De Lakenhal, Leiden (2002/2003)

Link

• Isabelle Werkhoven

STOP the VIOLENCE

Precies een week geleden is hij doodgeschoten. Ishmael Gumbs, een jongen van negentien jaar. Iedereen weet ervan, ook mensen die niet in de Bijlmer wonen. Op de plek waar hij is neergeschoten liggen bloemen, blikjes en zelfs twee helmen.
Gisteren is er een stille tocht gehouden. En vanmorgen zag ik deze pieces op de muur van het basketbalveldje. AZHQ en MICKEY hebben er afgelopen zondag aan gewerkt. De boodschap is duidelijk.

De Tuin

Tafelpoten en stoel verdwijnen in het veldje vol gras en bloemen. Schaduwen zijn er weinig, alleen maar om een beetje diepte te suggereren. De rugleuning van de stoel is opmaat voor een trapje dat leidt naar een rode maar gesloten deur (de deur lijkt op een poort).

Het heeft iets verstilds, deze tuin waar de bus langs rijdt en de klok op de commode op vijf over tien is blijven staan. De lamp boven de tafel maakt het tafereel nog huiselijker. C-E in de stam van de boom is aandoenlijk want waar Elsje is, is Cor (andersom mag ook). De vrouw met Modigliani-gezicht mijmert. Het eitje is nog heel. De vis is tot op de graat verorberd.
Het is lente. Alles oogt fris. De tuin is beschermd door een hekje dat lijkt op een rij mannetjes in gelid; ze beschermen de tuin.
De vrouw bloost. Ik vermoed dat ze wacht op haar geliefde. Misschien duidt de bus daarop.
Je zou het tafereel intiem kunnen noemen. Of de poëzie van het alledaagse. De zorgen zijn even opzij gezet. Het mijmeren is begonnen.

Dit is een werk van Elsje van Nieuwenhuizen. Ze stelt haar werk tentoon in onderstaande galerie. Ook is hier werk van haar partner Cor Bakker te zien. Cor Bakker werkt om spoken op te ruimen, Elsje om een ogenblik vast te leggen. Hun eerste expositie in een echte galerie.

Link
www.galerieplein7.nl

Surprise

Dit zag ik vandaag op de schutting van het oude postkantoor aan de Van Baerlestraat in Oud-Zuid (waar nog niet zo gek lang geleden het Conservatorium was gehuisvest).
Pas toen ik thuiskwam en achter het beeldscherm zat, begreep ik wat ik had gefotografeerd. Ik was op weg naar Manuscripta 2009, daarover een volgende keer meer.

Schuttingtaal

Zo ziet de schutting aan het Waterlooplein er nu uit.

De koe is nieuw, de eendjes heb ik ook nog niet eerder gezien.

De oude gulden doet vertrouwd aan maar is ook nieuw.

Het portret van de zwarte man kan ik niet thuisbrengen.

En deze stencils (op papier) zag ik op de muur van de Gapersteeg (een smal zijstraatje tussen Rokin en Kalverstraat).

Info
Zie blog: Rood, roder, roodst (24.05.09)