Witte Oleander

Today's Special

Afgelopen zondag heb ik Sjim Hendrix in W139 ontmoet. Samen met een aantal collegae is bij de boel aan het verbouwen. Hij wil gasten uitnodigen om te komen eten en tijdens het eten te praten over eten. Hoe kun je een wereld van zes miljard monden zo inrichten dat er geen megastallen nodig zijn om hun honger naar vlees te stillen?

Precies een week eerder heb ik Nieuwsbrief 17 van Marc Mulders gelezen. Hij maakt zich terecht druk over dit probleem. "Dieren in de bio-industrie zijn allesbehalve gelukkig. Ze verworden tot staartloze hormoonvaten zonder ruimte die vijf keer meer biggen produceren dan ze zouden moeten krijgen. Ogen hebben ze niet nodig want daglicht zien ze niet, en binnen niet al te lange tijd zal er ook wel iets aan hun stembanden worden gedaan want ze schreeuwen zo als ze op transport richting slachthuis worden gesteld. Ik vind dat een desastreus, respectloos sleutelen en boetseren aan de schepping. Mensen stellen zich op als een dictator ten opzichte van dier en natuur – met als gevolg dat we de schepping én de Schepper beledigen en ontkennen.”

Sjim Hendrix biedt geen kant en klare oplossingen aan, wel heeft hij hoopvolle suggesties.
Het stapelen van biodiverse bedrijven is maar een van de vele voorbeelden die hij aandraagt. Ook het goedkoop produceren van vlees is niet per definitie goed of slecht, maar de consequenties hiervan zijn zeer schadelijk. Het zogenaamde offer en het zogenaamde slachtritueel worden hierdoor overgeslagen. De maatschappelijke functie die zij vervulden sinds de oudheid en de confrontatie met leven en dood worden hierdoor onzichtbaar of overgeslagen. En dan hebben we het nog niet eens over de directe consequenties en risico's voor het milieu die het grootschalig produceren van vlees en voedingsgewassen met zich meebrengen.
Ook laat hij zich graag uit over de smaak van het voedsel dat wij eten. Of de veiligheid van het voedsel dat door de overgereguleerde processen, de onnodige scheiding van cultuur en natuur.
Vanaf woensdag 22 juli kunt u er terecht om kennis te maken met deze kunstenaar die de geijkte paden van de autonome kunstwereld wil verlaten en deel wil nemen aan de echte wereld van schaalvergroting en biodiversiteit.

Ik ben inmiddels erg nieuwsgierig geworden naar de gerechten die hij klaarmaakt. En even benieuwd naar wat onderstaande Franse schrijver heeft geschreven over smaak.

Tegen die tijd is het zilveren bestek prachtig gepolijst.

Info

• Jean Anthelme Brillat Savarin, Physiologie du goût (1825)
• Nieuwsbrief 17: abonneren via website (zie onder)
  

Links

• Marc Mulders
• W139
  

BURKAH of SLOGGI

Is een vrouw een engel?

Of is een vrouw een tent?

Locatie: Amstelstation

Locatie: Venserpolder

GO FAST!

Behalve de tekening van de jonge Michael Jackson heb ik ook ZPASZ weer eens gespot. ZPASZ opereert ook in de omgeving van het Rembrandtplein. Deze afbeelding is erg agressief, al kun je je afvragen of die agressie niet op zijn eigen alias is gericht. De pistolen richt hij tenslotte op zijn eigen naam. Und das macht Spasz?

En dit zou de vrouwelijke versie kunnen zijn van de Hulk of van de hoofdrolspeler uit de film The Mask, een comedy uit 1994 van Chuck Russell, waarin Jim Carrey de hoofdrol speelt en Cameron Diaz zijn liefje.
En wat lees ik als ik op groen lichaam en lijf van elastiek google? Acteur en bodybuilder Lou Ferrigno, die we allemaal kennen als 'The Hulk', is de nieuwe personal trainer van Michael Jackson (50). Hij zal Michael Jackson wel even oplappen. Dat is nu niet meer nodig. Zeker niet na die autopsies.

Keep on Smiling.

Van Lagatta dus, aan de Wibautstraat.

En deze Alien?
Een samenwerking van RHYME en OASE?

En toen?
Op een muur in de Tilanusstraat. Er staat geen naam bij.

F*CKING LEKKER.
Het drankje of het stuk?
Op een billboard aan de Wibautstraat.
Net voor het spoorwegviaduct (vanaf het centrum).

EZEL,
GO FAST.

Info

• zpasz
• go fast
  

Michael Jackson (gespiegeld)

Earth Song

Zappend op de bank: Earth Song van Michael Jackson op TMF. De clip bekijk ik daarna op Youtube (bis), maar nu op het beeldscherm van de computer.
Wat een romantiek, wat een wereldleed. En wat moet Jackson genoten hebben van deze rol: de verlosser van walvissen, dolfijnen en zeehonden, olifanten en zebra's, gekapte oerwouden en vervuilde kusten, ja verlosser van een bloedende aarde. En natuurlijk van hongerende kinderen.

Het is romantiek die doet denken aan schilderijen van William Turner (het stormt onstuimig), aan Heathcliff uit The Wuthering Heights (1847) en aan schilderijen van de Théodore Géricault (Het vlot van Medusa - 1819)).

De clip begint heel idyllisch, je hoort een paar tonen op een harp, violen misschien maar het kunnen ook elektronische geluiden zijn, het gefluit van vogels, dan begint de piano aan de melodie en Michael Jackson aan zijn song. De toon is wankel, het vibrato in zijn stem neemt toe, de slidegitaar onderstreept zijn klacht.
Zwarte rookpluimen uit hoge schoorsteenpijpen, van sombere oorlogsgebieden, schrijnende armoede, zichtbare honger en gesuggereerd geweld. Niets is te veel. Aan ons trekt een apocalyptisch landschap voorbij dat herinnert aan het laatste boek van het Nieuwe Testament: de Openbaringen van Johannes.
De song is een aanklacht, een elegie lijkt het wel die ongeveer halverwege verandert in een onvervalste gospel met een koor dat op de achtergrond What about us / What about me als refrein blijft herhalen (het refrein als mantra van de popmuziek). Als een ongeduldig geworden kind stampt Jackson met zijn rechtervoet op de grond, sorry, op de aarde.
En zie, het wonder geschiedt: de aarde wordt in haar meest glorieuze verschijning hersteld. Je zou kunnen spreken van een opwekking uit de dood want de opstanding vindt letterlijk plaats. Een oorlogsslachtoffer opent zijn ogen, bomen herrijzen en uit de kop van een dode olifant zie je het ivoor van zijn slagtanden opnieuw verschijnen.
Ik moet ook denken aan Caspar Friedrich wiens landschappen nog niet zo gek lang geleden in de voorloper van de huidige Hermitage hingen, maar er is een groot verschil. Bij Caspar Friedrich is de mens een iel wezen in een overrompelend landschap. In Earth Song speelt niet het landschap de hoofdrol maar Jackson zelf. Hij eist zelfs de rol van verlosser op, dat is bij een Friedrich ondenkbaar.
Het laatste beeld van de clip is het mooiste cliché: zo stellen wij ons de aarde voor - in een staat van ongereptheid en onschuld. Bergen en wouden zijn gehuld in ochtendmist. De clip sluit af met een boodschap aan de wereld. Twee handen die een globe omvatten. Een nagenoeg religieus symbool, luister maar eens naar He's Got The Whole World In His Hands.
Deze boodschap laat niets te raden over: Help by calling / Heal The World Foundation /1-800-HEAL123. Amerika op z'n best: ook ellende is big business, showbusiness.

Info

• Help by calling / Heal The World Foundation / 1-800-HEAL123
  
• Earth Song
• De foto is genomen in de Damstraat op 17 juli 2009

Eilanden van ver

René Tosari pendelt als kunstenaar van Surinaamse komaf heen en weer tussen Paramaribo en Amsterdam. Thuis is waar hij werkt. Nu is hij in Amsterdam en samen met hem heb ik op een winderige dag in juni deze werken van hem buiten gefotografeerd. Het licht binnen beviel niet, maar buiten viel het licht evenmin mee. Het was weliswaar bewolkt maar niet egaal bewolkt, dus de kleurtemperatuur verschilde nogal. Maar er was haast bij, dus hebben we toch doorgezet.

Het is een wonderlijk geheel geworden, dit tienluik. De eilandengroep lijkt wel wat op die van de Indonesische Archipel maar de figuren die op de eilanden zijn getekend lijken van verschillende culturen afkomstig te zijn. Sommige symbolen en iconen herken ik uit eerder werk van René Tosari, andere zijn nieuw voor me.

Rennende mensiguren of figuren peddelend in een prauw. Vogels van onbekende pluimage: een bonte vogel, een haantje,een wielvogel. Een slang of draak en een in rood gehulde krijger. En dan de kleurrijke icoontjes, vierkant, rond of rechthoekig.
Het blauw associeer ik met de zee of de oceaan of nog liever golfstromen, waarin de eilanden lijken te drijven. De stromingen lijken in elkaar over te gaan, ze hebben een eigen wil.

Het is een combinatie van kleuren, ogenschijnlijke beweging en soepele stilering. Ik heb wel eens gedacht dat Tosari’s schilderijen alleen maar over vorm gingen en vorm is zeker belangrijk maar hij ondergraaft de vorm door zijn techniek: hij combineert olieverf met acryl. Olie en water stoten elkaar immers af.
Misschien is die techniek wel het wezen van Tosari als kunstenaar: hij probeert eilanden met elkaar te verbinden, organische vormen met gestileerde mens- en dierfiguren te plaatsen in een groot kader. Water met aarde. Delen met het grotere geheel en tenslotte verschilende culturen binnen een groot en kleurrijk raamwerk te plaatsen.
Zelf geeft Tosari een ideologische draai aan dit tienluik. Hij heeft het Diversity is Power genoemd. De titel verwijst naar een literair festival van Surinaamse en Zuid-Afrikaanse schrijvers dat plaatsvond in 2007. Het festival werd georganiseerd door de Surinaamse Schrijversgroep ’77.
Het tienluik is te zien in galerie Nouvelle Images aan Westeinde in Den Haag. Het maakt deel uit van de expositie Eat My Frame. Curator is kunstenaar en veelschrijver Michael Tedja.

Het tienluik is voortgekomen uit het ontwerp van de vloer dat hij voor het nieuwe gebouw van het Bijlmer Park Theater in Amsterdam Zuidoost heeft gemaakt. Begin oktober wordt het feestelijk geopend.

Tosari heeft gezocht naar tekeningen, iconen en symbolen die aansluiten bij de diverse culturen in Amsterdam Zuidoost. Hij heeft gebruik gemaakt van afbeeldingen uit een encyclopedie van tekens en symbolen. Ze zijn voornamelijk afkomstig uit China, Afrika, Noord en Zuid Amerika.

Info

• Eat My Frame, KIT Publishers& The DFI Publishers, 2009
  
• Surinaamse Schrijversgroep '77

Links

• Nouvelle Images
  
• Stichting Open Ateliers Zuidoost
  
• Bijlmerpark Theater
  

Aquasculptuur (2)

Nog een paar opnamen op dezelfde plek, een dag later. Nu wel met een spiegelreflexcamera. De laatste opname ziet er in mijn ogen uit als een aquasculptuur, het lijkt op ijs. De volgende keer ga ik een reeks maken van opeenvolgende opnamen (bracketing). Eens kijken of dat iets oplevert.

Aquasculptuur (1)

Onder watersculpturen verstaat men blijkbaar iets anders: beelden die iets met water te maken hebben. Ze bevinden zich bijvoorbeeld in een tuin, in een park of op een plein.

Dit is een aquasculptuur. Het is stromend water afkomstig uit een fontein op het Kruidenplein in Diemen. Het water is gefotografeerd met een snelle sluitertijd zodat het op een sculptuur lijkt.

Eigenlijk is deze hybride camera niet geschikt voor dit soort werk, te traag maar de Fuji is handig in gebruik. De man in de stoel zal zich ongetwijfeld hebben afgevraagd wat ik deed, maar hij bleef lekker zitten. Ook kwamen er kinderen langs, maar van hen kreeg ik evenmin iets te horen.

Deze opnamen heb ik vanavond gemaakt, het was bijna negen uur. De zon gaat onder. Op de foto is dat aan de rechterkant. Het licht dat op de onderkant van het waterbekken valt - er onstaat een mooi lichtbruin patina - is reflectie. En de oplichtende hemel in de ruiten van de woningen, eveneens aan de rechterkant, is spiegelbeeldig. Licht verrast me altijd weer, zeker als ik thuis ben (en achter m'n beeldscherm zit).

Info

• Locatie: Kruidenplein, Diemen

Who dares to go against me?

Ik heb veel kritiek gehoord op wat Jeffrey Croese, Sara Mattens, Bert Jacobs en Manuel Rui Fernandes hebben georganiseerd tijdens de laatste aflevering van de Open Atelier Route Zuidoost. Dit ad-hocteam heeft als een stel jonge honden een heel ander programma samengesteld dan doorgaans het geval is. Dat vind ik prijzenswaardig.

De blote voeten is een idee van Fernandes, ooit getekend door Natascha Salij. De voetjes komen overal terug. Fernandes heeft zelf blauwe voetafdrukken achtergelaten. Misschien krijgt hij daar nog wel eens spijt van want pigment valt moeilijk te verwijderen.
Maar dit terzijde, het is mooi dat zoiets gebeurt. Footprints, out of the blue. Nu begrijpt nagenoeg niemand wat hij bedoelt, maar over tien jaar misschien wel. Kunst moet zich niet al te veel laten leiden door regels.

Gikkels, afkomstig uit de Bijlmer, trok wel publiek: niet overdonderend veel maar dat duurt niet vast lang meer. Gikkels is ironisch, bijtend, parodiërend, werelds, plat, lokaal, tegendraads en sentimenteel. Hij HIPHOPT. Ik ben benieuwd naar Het Gebed (dat komt binnenkort uit als cd). Zijn muziek heb ik niet alleen gezien - zie de foto's - maar ook gehoord. Zijn publiek was jong, jonger, jongst. Kijk maar.

Maar dat heeft toch niets met beeldende kunst te maken? O nee? Als iemand zo beeldend kan hiphoppen (ik weet niets van hiphop), dan vraag ik me af wie doof is.
Thanks for H.I.P.H.O.P. Wie doet mee?
Luister maar eens naar deze track (01) op deze link: HIPHOP (zie onder).
Nog een quote: Ik zit gewoon in m'n sas.

Handen in de lucht, Wie doet mee (refrein)

Gikkels is net zo verbaal als Freek de Jonge (Denk aan Neerlands Hoop in Bange Dagen in de zeventiger jaren) maar hij is ritmischer en natuurlijk eigentijdser. En is met Soul geboren. Af en toe moest ik ook denken aan Normaal.

Who dares to go against me?
Iemand met Lef.

Info
Het laatste album van Gikkels: Kort maar Krachtig