Athene (4)

Je treft in Piraeus ook veel kerken, kapellen en basilieken aan. Het is er altijd koel en meestal rustig. Behalve tijdens de eucharistieviering natuurlijk, maar ook dan is de kerk nooit vol. Verre van dat.
Soms kussen kerkbezoekers de afbeeldingen van de apostelen, van Maria en van de kerkvaders. Ik kijk er altijd weer met grote verbazing naar.
Sommigen kussen de handen, anderen een arm of het gewaad. Als ze werkelijk kussen, kussen ze het glas dat de heilige beschermt.
Of kussen ze hun eigen spiegelbeeld? Het lijkt een heel wezenlijk contact. Van Mexicaanse griep hebben ze hier blijkbaar nog nooit gehoord. Er zijn oude en jonge mensen, kinderen ook. Men praat, bidt, prevelt en sms't.

Ik ben het licht van de wereld. De goede herder. De waarheid en het leven. Wie in mij gelooft zal niet sterven, tot in eeuwigheid. Enzovoort.

Het lijkt een uittreksel van het evangelie van Johannes. En dat vind ik het mooiste evangelie omdat het zo filosofisch begint: In den beginne was het Woord en het Woord was bij God.

Aan het plafond is de PANTOKRATER te zien. De Almachtige. Zonlicht dringt ongevraagd binnen, asymmetrisch. Dit is het gele kerkje. Ik kan er maar niet achter komen hoe de kerk heet. Ik ben in een stuk of vier kerken geweest en van drie van deze kerken kan ik de naam achterhalen maar van deze kerk niet. Hij staat niet ver van de Akti Miouli Avenue, in Piraeus dus. De haven van de ziel is de gemeente (de kerk). Dat staat op de gevel.

Niet ver hier vandaan staat de Agios Nikolaos Kathedraal. De honden houden er slapend de wacht. Je ziet trouwens overal honden en zwervers.